Czas nie leczy ran matek po stracie dzieci. Nie łagodzi bólu. Pomaga jedynie nauczyć się żyć z tym cierpieniem, które gdzieś tam w sercu zostaje na zawsze.
Gośka J. Urząd Wojewódzki/Wydział Bezpieczeństwa i Zarządzania Kr... Temat: Patrzyłam na śmierć dziecka Dwa tygodnie prawie spędziłam z córką w za szybą w naszym boksie umierał z 15na16lutego po jak umierał każdego jak go jak każdego dnia umierał jego organizm po kolei, na raty, w wielkim samym końcu umarło oddziale poleciały łzy pielęgniarkom i ku mojemu zaskoczeniu-mi. Płakałam prawie przed jego śmiercią do teraz. Mimo, że nie było to "nasze" dziecko to przez wszystkie te dni aż do jego śmierci nie potrafiłyśmy zmrużyć oka nawet na dziś polecą mi łzy kiedy wspomnę Wojtusia. Zastanawiam się jak można poradzić sobie z takim to z reguły jestem osobą silną i rzadko się wzruszam to jednak tym razem coś we mnie pękło. Nie potrafię nazwać tego uczucia, które mi akurat towarzyszy, ale nigdy nie przypuszczałam, że kiedyś będę musiała patrzeć na śmierć niewinnego dzieciątka, na jego miał kilka ciężkich chorób genetycznych, w tym spędził na miesięcy w tym przypadku długo twierdzą lekarze przy takich ciężkich chorobach jakie miał. Nasuwa mi się jeszcze jeden problem: godnego miał 1 nerkę i ta nereczka przestała pracować dzień przed śmiercią. Miał praktycznie rzecz biorąc stan zawałowy tylko na śmierć. Reanimacja trwała 30minut, bo pani doktor stwierdziła, że trzeba do końca, ale wiadomo, że w przypadku terminalnych pacjentów czas reanimacji powinien trwać max warto ratować dziecko by żyło jeszcze pół godziny? Nie potrafiłam się pogodzić z tym, że to dziecko po prostu umierało i zamiast pozwolić mu odejść ratowali go dla jednej godziny, choć każdy wiedział, że to jest bez sensu. Odczuwam jego ból, choć nie byłam jego wiem jak sobie poradzić z takim bolesnym doświadczeniem. Temat: Patrzyłam na śmierć dziecka tak, to trudny temat. Ale co do reanimacji tej dłuższej niż powinna być bo i tak bez sensu - nie wiesz jakie uczucia , jakie zmiany wywołało te 10 min życia dziecka więcej w ludziach będących obok niego, wiesz tylko to co sama przeżyłaś, co sama myślałaś. Może to zmieniło w ich życiu coś bardzo istotnego?, może przełożyło się na ich własne przemyślenia o życiu, o bliskich, o wspólnych relacjach? Tak naprawdę jednak śmierć dziecka jest najprostsza - nie zdołało jeszcze niczego ukochać za niczym zatęsknić - jest trudna wyłącznie dla nas -tych co zostają, nie dla niego samego. I dlatego - odrzucając własny egoizm - wiedza,że tak było najlepiej dla niego daje ulgę. Trudniej przeżyć śmierć dorosłego, który własnie zaczyna świadome życie, jest go głodny, ma plany i marzenia i jest ojcem dziecka które ma się narodzić. jak przeżyć taką sytuację - kiedy nagle tracisz wszystkich swoich przeżyłam. Własną śmierć nie będę o tym pisać na K. edytował(a) ten post dnia o godzinie 15:02 Gośka J. Urząd Wojewódzki/Wydział Bezpieczeństwa i Zarządzania Kr... Temat: Patrzyłam na śmierć dziecka Mira K.: tak, to trudny temat. Ale co do reanimacji tej dłuższej niż powinna być bo i tak bez sensu - nie wiesz jakie uczucia , jakie zmiany wywołało te 10 min życia dziecka więcej w ludziach będących obok niego, wiesz tylko to co sama przeżyłaś, co sama myślałaś. Może to zmieniło w ich życiu coś bardzo istotnego?, może przełożyło się na ich własne przemyślenia o życiu, o bliskich, o wspólnych relacjach? Tak naprawdę jednak śmierć dziecka jest najprostsza - nie zdołało jeszcze niczego ukochać za niczym zatęsknić Myślę, że tęsknił za mamą, która mogła do niego przyjeżdżać raz w tygodniu, bo ma jeszcze drugie też, że śmierć dziecka jest o wiele trudniejsza niż śmierć dorosłego. Widziałam co się stało jak jego mama wyjechała do doby lekarze ratowali Wojtusia tak płakał i się dusił. Tęsknił za mamą, za jej zapachem i nie widział i pewnie nie słyszał, ale czuł i ja to widziałam-jego ciało mówiło za niego. - jest trudna wyłącznie dla nas -tych co zostają, nie dla niego samego. Ale on strasznie lekarze mówili, że cierpi, że go boli każdy dotyk, że widać po wyrazie twarzy, że cierpi. On był kochany i kochał siostry, które czule go pielęgnowały i widziałam jak lecą im czasem jak z nim wszyscy rozmawiają: jak się nasz wojtuś dzisiaj czuje?co kochanie, co cię boli skarbie? itd... I dlatego - odrzucając własny egoizm - wiedza,że tak było najlepiej dla niego daje ulgę. Tak! Lepsza dla niego była śmierć. Trudniej przeżyć śmierć dorosłego, który własnie zaczyna świadome życie, jest go głodny, ma plany i marzenia i jest ojcem dziecka które ma się narodzić. jak przeżyć taką sytuację - kiedy nagle tracisz wszystkich swoich przeżyłam. Własną śmierć nie będę o tym pisać na K. edytował(a) ten post dnia o godzinie 15:02 konto usunięte Temat: Patrzyłam na śmierć dziecka Gosia, to chyba jest Twoja ulubiona grupa,co? kazdy problem tu opisujesz? przepraszam- tu nie ma OT Gośka J. Urząd Wojewódzki/Wydział Bezpieczeństwa i Zarządzania Kr... Temat: Patrzyłam na śmierć dziecka Proponuję moderatorom usuwać tego typu posty jak powyżej. konto usunięte Temat: Patrzyłam na śmierć dziecka Są sytuacje, gdzie nie ma dobrych odpowiedzi. Tak widocznie miało być w przypadku tego dziecka. Na świecie zawsze było jest i będzie cierpienie i śmierć. Takie sprawy zostawmy Panu Bogu. Dziecko poszło do Nieba i już nie cierpi. Ma tam lepiej niż na ziemi. Edyta K. właściciel, "Jedynka" Pracownia Terapii i Edukacji Psycho... Temat: Patrzyłam na śmierć dziecka Pani Gosiu,, Niezwykle trudne doświadczenie było Pani udziałem, chyba jedno z najtrudniejszych w życiu, patrzeć na śmierć dziecka kiedy samemu jest się rodzicem jest czymś bardzo ciężkim do udżwignięcia,,,potrzeba sporo czasu i kontaktu z kimś bliskim, rozumiejącym, kto wesprze Panią w tej sytuacji, żeby jakoś to zintegrować . Niestety takie jest życie, czasem dzieją się w nim rzeczy, które trudno nam zrozumieć, które wydają się nam niesprawiedliwe i przeciwko którym się buntujemy, borykając się z własną bezradnością. Człowiek ma w sobie umiejętność reparacji, odbudowywania równowagi psychicznej, potrzeba na to w Pani wypadku trochę czasu, proszę nie powstrzymywać uczuć i myśli, które się w pani kłębią, systematycznie zawierzać je komuś, pozwolić się komuś zaopiekować sobą. W końcu nadejdzie uspokojenie,,,, Tzw niezawinione nieszczęścia dzieją się cały czas, musimy uodpornić się na nie, świadomość cierpienia drugiego człowieka, towarzyszenie komuś w tych cierpieniach może nas bardzo wzbogacić wewnętrznie, budować wrażliwość, głębię psychiczną, uwagę na innych. W niektórych takie sytuacje otwierają przestrzeń do konstruktywnych działań, dają energię do np. podejmowania działań zmierzających do poprawy sytuacji ludzi cierpiących… Może po okresie zaopiekowania się sobą, skieruje Pani swe myśli w kierunku odpowiedzi na pytanie: co los chciał mi przekazać stawiając w takiej sytuacji? jak mogę przekuć to doświadczenie na rzecz dobra swojego i innych?? Pozdrawiam bardzo serdecznie i przytulam wirtualnie,,, Artur Król Profil nieaktywny, proszę o kontakt mailowy. Psycholog, t... Temat: Patrzyłam na śmierć dziecka Gośka J.: Odczuwam jego ból, choć nie byłam jego wiem jak sobie poradzić z takim bolesnym doświadczeniem. Tzn. z tym że odczuwałaś ból? No odczuwałaś - to naturalne, jesteśmy zbudowani tak by przejmować się bólem dzieci, bo to zwiększa szanse przetrwania gatunku. Ale jaki jest problem tu i teraz? Czego oczekujesz. Btw, Gosiu, z perspektywy admina, uwaga Karoliny jest bardzo trafna. Czy to forum nie stało się dla Ciebie aby pewnym sposobem na zyskiwanie uwagi? I druga uwaga admina - masz nieregulaminowe zdjęcie -wg. regulaminu możesz być Ty z dzieckiem, ale nie samo dziecko. Zmień Król edytował(a) ten post dnia o godzinie 22:39 Artur Król Profil nieaktywny, proszę o kontakt mailowy. Psycholog, t... Temat: Patrzyłam na śmierć dziecka Agnieszka, łamiesz regulamin GL, zmień proszę zdjęcie, albo będę musiał Cię usunąć z grupy. Gośka J. Urząd Wojewódzki/Wydział Bezpieczeństwa i Zarządzania Kr... Temat: Patrzyłam na śmierć dziecka Temat zamknięty. Podobne tematy Bezpłatne Porady... » Zachowanie dziecka po rozwodzie - Bezpłatne Porady... » Śmierć mężą w młodym wieku, jak ją przeżyć - Bezpłatne Porady... » Jak poradzic sobie z matką jego dziecka? - Bezpłatne Porady... » lepiej dla dziecka bedzie jak zostane sama po rozwodzie ?... - Bezpłatne Porady... » Śmierć we śnie - Bezpłatne Porady... » Jak zrozumieć śmierć drugiej osoby - Bezpłatne Porady... » śmierć męża- czy dam sobie radę? - Bezpłatne Porady... » Proszę o pomoc dla mojego dziecka - Bezpłatne Porady... » Jak dac sobie rade po stracie dziecka - Bezpłatne Porady... » Rola przedszkolanki w życiu dziecka w wieku przedszkolnym... -
- Жаհዟс охрըг
- Скимаδ ዐտ щ
- Шиц ֆымችбе ተызαцу
- ጬсож μዛйулιվэս ሆէдሒбοхуг
- Ը ብ ռ
Pa e d a g o g ai Ch r si t i a n a 2/36 (2015) – ISSN 1505-6872 Katarzyna Stankiewicz* Gdańsk Rodzina wobec śmierci dziecka. Żałoba, kryzys, wsparcie społeczne Śmierć członka rodziny
Życie po tak dotkliwej stracie jest trudne, ale na pewno możliwe, a nawet w końcu ponownie bliskiej osoby zawsze jest bardzo trudnym i bolesnym przeżyciem i nigdy nie jesteśmy na nią dostatecznie gotowi – nawet jeśli okazuje się nieuniknioną konsekwencją długiej choroby. Jednak o ile liczymy się z możliwością odejścia osób ze starszych pokoleń, o tyle utrata dziecka jest o wiele cięższa do zaakceptowania, gdyż wydaje się sprzeczna z naturalnym porządkiem. Jak można sobie pomóc przejść przez ten trudny czas żałoby?Proces ten jest oczywiście bardzo osobisty i może trwać różną długość czasu (zależną choćby od wieku dziecka, sytuacji rodzinnej itp.), jednak ma kilka uniwersalnych etapów. W pierwszym momencie pojawia się zaprzeczenie. Często myślimy „to niemożliwe, to się nie mogło stać” i liczymy na to, że w końcu obudzimy się z tego koszmaru. Gdy w końcu konfrontujemy się z tym faktem, rodzi się w nas gniew i wewnętrzna niezgoda oraz pytanie „czemu akurat mnie to spotkało”.Wielu rodziców doświadcza na tym etapie poczucia winy, traktując stratę dziecka jako karę za własne złe uczynki. Próbując poradzić sobie z tymi uczuciami możemy próbować negocjować z Bogiem lub rzeczywistością – „oddam wszystko, by odwrócić los”, „jeśli tylko oddasz mi dziecko, to będę zupełnie innym człowiekiem”.Jest to magiczne myślenie, które może dawać iluzoryczne poczucie wpływu. W pewnym momencie jednak dociera do nas nieodwracalność i ostateczność straty, a wraz z tym przychodzi etap depresji, któremu towarzyszy smutek, poczucie pustki, zwątpienie i brak energii do życia. Dopiero po przeżyciu żalu i tęsknoty nastąpić może faza akceptacji, w której uznajemy to, co się wydarzyło i jesteśmy gotowi, by powrócić do tych etapów jest o tyle ważna, że po pierwsze daje nadzieję na to, iż – pomimo ogromnego bólu teraz – w końcu będzie lepiej, a po drugie może stanowić pewien drogowskaz. Jeśli rozpacz i poczucie beznadziei wydają się bezbrzeżne i trwają od dłuższego czasu – prawdopodobnie zatrzymaliśmy się na którymś etapie i może warto poszukać sposobów na to, by przejść nie da się uczynić tego czasu łatwym, ale można postarać się, by był mniej trudny i by nie trwał dłużej, niż to konieczne i zdrowe. Pamiętajmy też, że domknięcie procesu żałoby nie oznacza, że zapomniało się o dziecku, ale że pomimo tej straty można żyć dalej, a nawet znajdować w tym życiu sens i czerpać z niego radość, mając ukochaną pociechę w w rodzinie są inne dzieci – bardzo istotne jest, by obdarzyć je szczególną troską i uwagą. Pamiętajmy, że strata brata lub siostry jest dla nich równie dotkliwa jak dla rodziców, a konstruktywne przejście przez proces żałoby może być nawet trudniejsze, ze względu na mniejszą dojrzałość wynikającą z etapu rozwoju. Dodatkowo skupienie na tym, by wesprzeć dziecko w tym doświadczeniu, może pomóc odnaleźć nowy – przynajmniej tymczasowy – cel i przekierować energię na konstruktywne działanie – bo przecież jest dla kogo jednakuważać, by w związku ze stratą jednego dziecka nie obciążyć tego, które żyje, nadmiernymi oczekiwaniami (np. by „żyło za dwoje”, lub realizowało pasje brata lub siostry). Choć może ono chętnie wejść w tę rolę (by na swój sposób wyrazić pamięć, a przede wszystkim uszczęśliwić rodziców), ostatecznie zastąpienie kogoś innego będzie dla niego niewykonalną misją, która uczyni je stracie dziecka (zwłaszcza bardzo małego lub jeszcze nienarodzonego) może też pojawić się pokusa, by postarać się o kolejne, które zapełni pustkę w sercu. Nie zawsze jest to zły pomysł, ale w takiej sytuacji trzeba szczególnie uważać, by nie obsadzić nowego potomka w roli zmarłego dziecka i nie przenieść na niego nieadekwatnych wyobrażeń, bo z pewnością utrudni to jego harmonijny rodzice mogą dążyć do takiej „zamiany” w sposób nieświadomy (bo to po prostu łatwiejsze, a dziecko jako istota jeszcze nieukształtowana jest podatne na wpływ), może lepiej będzie kupić nowe rzeczy (ubranka, zabawki). Ważne też, by od początku zwracać uwagę na indywidualność dziecka, a nawet celowo ją natomiast zmarło jedyne dziecko – ogromnie ważne jest, by rodzice wspierali siebie nawzajem we wspólnym przeżywaniu tego trudnego doświadczenia. Świadomość, że druga osoba towarzyszy nam w tym bólu i współdzieli go (choć przeżywa na swój sposób) może być bardzo warto też otworzyć się na wsparcie z zewnątrz – od najbliższych. Izolacja nie ułatwia przejścia przez ten proces, a może spowodować jeszcze większe pogrążenie w żalu, z którego z czasem coraz trudniej będzie powrócić do sytuacja utraty dziecka dotyczy kogoś z twoich bliskich – postaraj się okazać zrozumienie i cierpliwość. Zapewnij o swoim wsparciu, ale pozwól też rodzicom na przeżycie tego na swój własny sposób i we własnym tempie. Bądź w razie potrzeby „pod ręką”, zachowując bezpieczny niektórych sytuacjach warto rozważyć skorzystanie z profesjonalnej pomocy – zwłaszcza jeżeli jedno z rodziców przeżywa żałobę szczególnie intensywnie i nie ma możliwości uzyskania wsparcia i zrozumienia w swoim środowisku (rodzinie, znajomych).Życie po tak dotkliwej stracie jest trudne, ale na pewno możliwe, a nawet w końcu ponownie szczęśliwe.
To jest oczywiste, że rozpaczamy po śmierci naszego dziecka, ale ja się zapadałam. U psychiatry dowiedziałaś się, że masz zespół stresu pourazowego, zaburzenie będące reakcją na traumę. Tak i natychmiast trafiłam na terapię do psycholożki, która się specjalizuje w PTSD ( red. posttraumatic stress disorder) .
Śmierć ukochanego człowieka jest zawsze bolesnym doświadczeniem, pełnym żalu, cierpienia, krzywdy, łez, buntu i rozpaczy. Bez względu na to, kogo się straciło - czy matkę, ojca, przyjaciela, brata, męża, córkę, czy żonę, niezależnie od okoliczności zgonu - strata uderza w samo serce. Śmierć bliskiej osoby W jaki sposób uporać się z niewiarygodnym cierpieniem? Jak zaakceptować uczucia opuszczenia i straty? Jak w sposób świadomy przebyć proces żalu i zdrowienia? Przez jakie etapy żałoby przechodzi osierocony człowiek? spis treści 1. Żałoba Etapy żałoby 2. Jak sobie pomóc w sytuacji śmierci kogoś bliskiego? Czy psychoterapia pomaga w okresie żałoby? rozwiń 1. Żałoba Każdy w indywidualny sposób przechodzi przez okres „godzenia się” z wieczną rozłąką z ukochaną osobą. Ból po stracie zawsze towarzyszy śmierci człowieka bliskiego naszemu sercu. Wszechogarniający smutek jest czasem nie do zniesienia. Nie pomagają rozmowy z przyjaciółmi, samotność, łzy, codzienne wizyty na cmentarzu. Bez względu na okoliczności śmierci (wypadek, choroba, starość), chęć zaprzeczenia przemijania jest kusząca. Zobacz film: "Gdy ukochana osoba odejdzie" Oprócz doświadczenia smutku, żalu, lęku, gniewu i samotności, często pojawia się poczucie winy, depresja, a nawet myśli samobójcze. Po co dalej żyć, skoro zostałem sam? Żałobnik intensywnie poszukuje sensu śmierci zmarłego. Pogrzeb jako to fizyczne pożegnanie się z nieboszczykiem na ziemskim padole, ale również proces żałoby, to sytuacje skrajnie stresogenne, podczas których człowiek uruchamia szereg mechanizmów obronnych. Etapy żałoby są przechodzone przez ludzi, którzy przeżyli stratę bliskiej osoby, w sposób bardzo płynny, przenikający się. Nie muszą następować po sobie i nie wszyscy ludzie w taki sam sposób przechodzą przez wszystkie etapy żałoby. Po stracie przeżywa się najczęściej: I – szok i otępienie emocjonalne, II – tęsknotę i rozpacz, III – dezorganizację i rozpacz, IV – reorganizację życia, powracanie do równowagi. Nie wszyscy ludzie przeżywają w pełni wszystkie etapy, wszystko zależy od konstrukcji psychicznej i wsparcia otoczenia. Najczęściej osoby cierpiące po stracie kogoś bliskiego zaprzeczają śmierci, oddalają jej realność, uciekają od kontaktów z ludźmi, izolują się, wycofują się do własnego wnętrza, by w samotności przeżywać swoje „piekło”. Niektórzy identyfikują się ze zmarłym, np. poprzez przyjęcie jego sposobów ubierania się, zachowania, mówienia czy gestykulacji. Idealizują zmarłego, wracają do miejsc, w których przeżyli z nim wspólne chwile. Inni przeciwnie – pragną odseparować się od wszystkiego (przyjaciół, mieszkania, pamiątek), co jest źródłem wspomnień i unaocznia za każdym razem wielkość straty. Etapy żałoby Mimo iż czasy współczesne określa się jako „cywilizację śmierci”, w której pełno przemocy, rozlewu krwi, aborcji, eutanazji i cierpienia, to przeciętny człowiek nie przywykł do obrazu śmierci. Ludzie mało wiedzą na tematy z dziedziny tanatologii – nauki o śmierci, jej przyczynach czy zjawiskach współtowarzyszących. Człowiek XXI wieku chce uniknąć starości i przemijania, bo boi się końca swego jestestwa. Co zrobić, by mniej bolało serce? Jak rozmawiać o śmierci z dziećmi? Milczeć i unikać tematów o ostateczności? Czy wspominać o zmarłym i narażać żałobników na cierpienie? Jak się zachować? Może lepiej w ogóle zniknąć z ich życia na czas żałoby? Płakać czy tłumić emocje w sobie? W konfrontacji z tragedią śmierci pytań jest mnóstwo. Większość badaczy, terapeutów i psychologów uważa, że można wyróżnić 3 zasadnicze etapy żałoby: faza początkowa (3-4 tygodnie po pogrzebie) – żałobnicy reagują na stratę bliskiej osoby szokiem i niedowierzaniem w realną śmierć. Odczuwają odrętwienie, chłód emocjonalny, pustkę, rozpacz, zakłopotanie. Stan ten zazwyczaj ustępuje po kilku dniach, a jego miejsce zajmuje zgeneralizowany smutek. Niekiedy żałobnik broni się przed świadomością utraty kogoś bliskiego, uciekając w alkohol, narkotyki albo pracę. Mechanizmy obronne często pojawiają się w sytuacjach silnie stresujących, ale czasami zamiast pomóc uporać się z traumą, utrudniają adaptację do nowej rzeczywistości. Zrozpaczony człowiek może szukać ukojenia w wypełnianiu codziennych obowiązków, zajęciu się domem i sprawami zawodowymi, by się zmęczyć, szybko zasnąć, nie pamiętać o śmierci i nic nie czuć. Taka strategia może pomóc na krótką metę, kiedy ból jest najsilniejszy, ale w perspektywie długofalowej negacja utraty ukochanego czy ukochanej w niczym nie pomaga, a jedynie wydłuża proces zdrowienia; faza pośrednia (3-8 miesiąc po śmierci) – okres poszukiwania nowej tożsamości i uczenia się nowych ról, np. osieroconego rodzica, wdowy, wdowca. Żałobnik obsesyjnie powraca do pewnych scen ze zmarłym, wini siebie za niedopatrzenia, szuka zrozumienia śmierci. W tym czasie może pojawić się stadium pseudoorganizacji, związane z próbą odnalezienia się w życiu oraz stadium depresji, związane z poszukiwaniem pamiątek po zmarłym i kształtowaniem negatywnej postawy wobec śmierci i przemijania; faza odzyskiwania równowagi (około roku od śmierci) – wiąże się z pogodzeniem z realną sytuacją braku bliskiej osoby i zajęciem się życiem. Jest to okres reorganizacji życia, akceptacji śmierci i kształtowania się bardziej pozytywnej postawy wobec przemijania. 2. Jak sobie pomóc w sytuacji śmierci kogoś bliskiego? Pierwszą reakcją na wiadomość o śmierci bliskiej osoby zwykle jest negacja zaistniałego status quo, ciągła wiara w to, że ukochana osoba żyje. Pierwszym krokiem procesu żałoby powinna być akceptacja realności śmierci. Nie bez znaczenia jest symbolika noszenia w czasie żałoby ubrań w czarnym kolorze, które są „niemą prośbą” o traktowanie żałobnika z delikatnością i wyrozumiałością, by poprzez mało subtelne pytania nie zadać cierpienia. Żałoba to czas potrzebny na wypłakanie łez, wykrzyczenie bólu, pomilczenie w samotności, powspominanie z przyjaciółmi. Procesu żałoby nie można przyspieszyć. Jedna osoba będzie przeżywała stratę przez rok, druga przez dwa lata, a jeszcze inna nigdy nie pogodzi się z brakiem bliskiej osoby. Trzeba pozwolić sobie na wzruszenie, bunt, gniew, huśtawkę nastrojów, płacz, samotność, ale i wsparcie rodziny czy przyjaciół. Jeśli istnieje potrzeba wygadania się i bycia wysłuchanym, trzeba się zwierzyć bez rad i pouczeń w stylu: „Czas leczy rany”, „Poboli i przestanie”. Takie truizmy wcale nie pomagają żałobnikom, a jedynie irytują. Jeżeli straciłeś bliską osobę i chcesz pomilczeć w samotności, milcz. Jeżeli jesteś świadkiem traumy kogoś w trakcie żałoby, bądź obok. Nie pytaj, nie moralizuj, nie doradzaj, nie pocieszaj, ale towarzysz i wspieraj, głaskaj, przytulaj, ocieraj łzy. Pozwól wykrzyczeć negatywne emocje. Gestami i swoją obecnością zapewnij o miłości, szacunku, zrozumieniu i zjednoczeniu w żalu. Gdy jednak okres żałoby się przedłuża, warto udać się po pomoc do psychologa, by uniknąć pseudoakceptacji śmierci, życia z udawanym uśmiechem i pękniętym sercem w środku. Czy psychoterapia pomaga w okresie żałoby? Warto poprosić o wsparcie specjalistę lub psychoterapeutę, by powrócić do pierwotnego bólu i go przepracować, szczególnie w sytuacjach, gdy śmierć była nagła, niespodziewana, np. w wyniku tragicznego wypadku albo gdy żałobnik nie zdążył pogodzić się czy przebaczyć zmarłemu. By móc wrócić do równowagi życiowej, nie można odrzucać bólu straty. Tęsknota za bliskim to naturalna reakcja. Wiąże się ona również z żalem utraty dawnego stylu życia, np. wspólnego śniadania, nocnych rozmów, wspólnych wakacji czy chociażby czytania książki we dwoje. Brakuje prostych, prozaicznych sytuacji, banalnych gestów, uśmiechu czy głosu bliskiej osoby. Po okresie głębokiego smutku przychodzi stopniowo czas na powrót do zdrowia i odnowy. Trzeba przeorganizować swoje życie na nowo i zacząć otwierać się na innych. Odnajdywanie blasków życia nie oznacza niepamięci o zmarłym i nie powinno być źródłem wyrzutów sumienia. Bezustanne pielęgnowanie w sobie cierpienia nie jest konstruktywnym sposobem radzenia sobie z tragedią i nie świadczy wcale o dozgonnej miłości wobec zmarłego. Co by nie napisać o śmierci, każdy przeżywa ją na swój indywidualny sposób, ale jeśli nie potrafi uporać się z traumą sam, trzeba poprosić o pomoc i chcieć z niej skorzystać. Skorzystaj z usług medycznych bez kolejek. Umów wizytę u specjalisty z e-receptą i e-zwolnieniem lub badanie na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy
cgWrgrW. spkfc1q8sd.pages.dev/325spkfc1q8sd.pages.dev/195spkfc1q8sd.pages.dev/186spkfc1q8sd.pages.dev/346spkfc1q8sd.pages.dev/104spkfc1q8sd.pages.dev/209spkfc1q8sd.pages.dev/159
jak żyć po śmierci dziecka forum
